In de Alpen is er nauwelijks een gebied te vinden waarin je zoveel bergmeren, watervallen en beken tegenkomt als in de Schladminger Tauern. Van de honderden bergmeren die hier te vinden zijn, zijn er afgelegen meertjes bij die nog geen eens een naam hebben. Genoemd naar het stadje Schladming in het Ennsdal, vind je dit gebergte op de grens van de deelstaten Stiermarken en Salzburger Land. Tijdens de Schladminger Tauern Höhenweg loop je bijna elke dag wel langs één of meerdere bergmeren en zie je talrijke beken en watervallen.
Op de Hochwurzen Höhenweg
„Met de lift omhoog? Wordt dat dan niet te makkelijk?“ vraagt Isabella, één van m’n tochtgenoten.
„Geen zorgen, de pure wandeltijd is zeker 6 uur en we stijgen 850 meter en dalen er weer 700. Bovendien is het pad ook niet altijd even makkelijk.“ stel ik haar gerust. Samen met een paar vrienden heb ik de ruige en (meestal) rustige Schladminger Tauern uitgezocht voor deze tocht.
Vanaf de top van de Hochwurzen op 1.849 meter begint de eerste wandeldag gelijk goed: We lopen gelijk al boven de boomgrens en hebben we grandioze uitzichten. Voor ons zien we de tientallen toppen waar we de komende dagen tussendoor zullen lopen. Achter ons zien we de indrukwekkende rotswanden van de Dachstein. Het wandelpad stijgt gestaag en zo komen we steeds vaker in rotsachtig terrein en lopen we langs iets steilere bergflanken. Halverwege komen we aan de eerste bergmeertjes voorbij en worden de eerste spiegelingen gefotografeerd. Stijgen, dalen, stijgen en dalen. Zo gaat het verder totdat we de twee grotere meren van de Giglach-Seen onder ons zien liggen met aan de oevers een paar almhutjes en twee berghutten. Tijdens de wat steilere afdaling waar staalkabels als leuning dienen, zien we onze slaaphut, de Giglachsee-Hütte net boven het kleinere meertje. Op de weide tussen de hut en het meer ziet Arnold meerdere kleine poeltjes „Hé, hier hebben ze ook hot-tubs, cool!“ Dat het echt ´cool´ is, merken we als we de watertemperatuur controleren. Unaniem besluiten we toch maar in de hut ons op te frissen.
Geen cola?
Markus is erg teleurgesteld als de huttenwaard hem verteld dat hij geen cola heeft: „Weet je dat dan niet? Cola is op deze hoogte giftig!“ De waard vertelt het met zo´n ernstig gezicht dat we het bijna zelf zouden geloven. Blijkbaar gelooft Markus hem wel en bestelt een Schiwasser. Tijdens het avondeten in Stube genieten we niet alleen van het heerlijke eten, maar vooral ook van het uitzicht door de grote ramen op de Giglachsee en de bergen erachter.
Net als de kleine hut zelf, zijn ook de slaapvertrekken knus en als Isabella tussen de rood geruite gordijntjes naar buiten kijkt en ze het lied van ´Heidi´ begint te zingen, vliegen de dito geruite kussens haar om de oren.
Op de tweede dag van onze 5-daagse huttentocht wacht ons een kortere route. Na de twee Giglachseen-meren en het kleine, onbewoonde almhuttendorp, gaat het pad geleidelijk omhoog, omcirkelt het half de Murspitze en brengt het ons naar een klein, naamloos zadel waar we de idyllische Duisitzkarsee in de diepte weerspiegeld zien. Na een frisse afdaling van 400 meter bereiken we het meer, dat wordt beschouwd als een van de mooiste in de Schladminger Tauern. We strijken neer op het terras direct aan de oever van het meer en genieten van de lunch en het prachtige uitzicht. Arnold en Markus springen in het koele water terwijl de "warm showers" genieten van een ongelooflijk geurige en heerlijk smakende Kaiserschmarren als dessert. 
Het is maar goed dat het pad na de lunchpauze nauwelijks hoogtemeters kent. Pas na 1,5 uur, als we de verlaten Neualm passeren, klimt het pad weer naar het einde van een hooggelegen dal waar de Keinprechthütte ligt.
Bijna vanzelfsprekend ligt ook hier een klein meertje en klatert er een waterval van de hoge rotswanden. De huttenwaard ziet er wat nors uit, maar al snel blijkt hij een gezellige man te zijn die wel van een grapje houdt. Spontaan begint hij over gezond drinkende filosoferen als Markus een cola wil bestellen. „Doe dan maar weer een Schiwasser.“ mompelt hij.
Over de Gollingscharte
We besluiten het ondanks de gezelligheid niet te laat te maken. De laatste drie dagen lopen we elke dag zo’n 6 tot 7 uur en wordt er ongeveer 1.000 meter gestegen én gedaald. Als we de volgende dag van de Keinprechthütte vertrekken, lopen we eerst langere tijd op nagenoeg dezelfde hoogte en komen zo aan de andere kant van het dal en bij de Trockenbrotscharte. Hier verlaten we (officieel) de noordkant van de Alpen en bevinden we ons „inneralpien“ in het Salzburgse Lungau. Na een relatief korte afdaling komen we bij de Landawirseehütte waar we lunchen. „Had ik al gezegd dat er achter de hut twee meertjes liggen?“ grapt Arnold vanachter de wandelkaart.
Vanaf het terras hebben we een indrukwekkend uitzicht op Hochgolling, met 2.862 meter de hoogste berg van de Niedere Tauern. Zo nieder zijn die Tauern dan toch weer niet. De berg ziet er schrof en afwijzend uit maar oefent toch een bepaalde fascinatie op ons uit. Links ervan zien we de Gollingscharte, waarover wij straks zullen lopen om naar onze volgende slaaphut, de Gollinghütte, te komen.
Na een steile klim komen we aan op de Gollingscharte waar weer een paar staalkabels ons helpen bij het evenwicht bewaren. Over grove puinhellingen dalen we af tot we weer ´vlakke´ almweides hebben bereikt. We raken nog meer onder de indruk van de Hochgolling als we direct onder de 1.200 meter hoge noordwand staan en nagenoeg rondom steile rotswanden om ons heen staan. „Wow, net een amfitheater, maar dan in de natuur!“ wordt er achter me geroepen. Aangenaam vlak volgen we de kabbelende beek tot we de Gollinghütte hebben bereikt.
Terwijl Markus op het terras gelijk een Schiwasser bestelt, vraagt hij de huttenwaard of er ergens een bergmeertje naast de hut ligt. „Dat niet“ vertelt hij, „maar morgen komen jullie er meer dan 30 tegen!“ Enthousiast vertelt hij over de Klafferkessel, een keteldal op ca. 2.300 meter waar 30 kleinere en grotere bergmeren liggen. Het is een overblijfsel van de ijstijd en één van de hoogtepunten in de Schladminger Tauern.
Ondanks dat de Gollinghütte een stuk groter is dan de andere, is de sfeer er net zo gezellig en het eten minstens net zo lekker.
Hoogtepunt Klafferkessel
De volgende ochtend starten we bijtijds. Niet alleen omdat de langste stijging voor ons ligt, maar ook om bij de Klafferkessel genoeg tijd te hebben. Via de top van de Greifenberg op 2.618 meter en een paar passages met staalkabels, bereiken we de Klafferkessel. Op verschillende etages liggen hier tientallen meertje die tussen het groen glinsteren. Door de combinatie van korstmossen, de meertjes en ruige rotspartijen krijgen we de indruk in een oerlandschap te staan. We struinen tussen de meertjes door op zoek naar mooie plaatjes en uitzichten.
Net achter het laatste meertje gaat het pad door een kleine ´Scharte´ en dalen we door een compleet ander landschap af naar de Preinthalerhütte, de grootste berghut tijdens onze tocht. Als we voldaan op het terras neerploffen, valt Markus op dat er naast ons iemand cola drinkt. Verbaasd kijkt hij ons aan en als eindelijk het kwartje valt, begint hij hard te lachen. „Geef mij toch maar een Schiwasser, je weet maar nooit!“
Naar de Sonntagkarseen
Op deze laatste dag wandelen we een stuk het dal in naar de beide Sonntagkarseen. Deze bergmeren worden omrand door de indrukwekkende bergflanken van Waldhorn en Kieseck, die ervoor zorgen dat tot ver in de zomer er nog ijs op de meren ligt. We genieten van de rust en stilte voordat we afdalen naar de hut om de rest van onze uitrusting op te halen en onze afdaling voort te zetten.
Voordat we terugkeren naar de bewoonde wereld, wandelen we langs één van de grootste meren in de Schladminger Tauern, de Riesachsee, en bewonderen we de enorme watervallen die door dit meer worden gevoed. Na vijf dagen wandelen tussen ruige bergtoppen en langs kristalheldere bergmeren zonder al te veel wandelaars tegen te komen, moeten we eerst wennen aan de drukte in het stadje Schladming.
De huttentocht bij dit verhaal
Dit verhaal is gebaseerd op de vijfdaagse reis "Schladminger Tauern Höhenweg"
Wil je meer weten over deze reis? Alle informatie vind je hier.